روانشناسی نوجوان شاخه‌ای از روانشناسی است که به مطالعه رشد و تغییرات روانی، عاطفی و اجتماعی در دوران نوجوانی می‌پردازد. این دوره، که معمولاً از حدود ۱۲ تا ۱۸ سالگی ادامه دارد، به دلیل تغییرات سریع فیزیکی، روانی و اجتماعی یکی از بحرانی‌ترین مراحل زندگی است.

روانشناسان نوجوان به بررسی و کمک در موارد زیر می‌پردازند:

1. رشد هویتی: در این دوره، نوجوانان به شدت در تلاش برای کشف و ساختن هویت خود هستند. نظریه‌های معروف در این زمینه شامل نظریه هویت اریکسون است که معتقد است نوجوانان باید بحران هویت در مقابل سردرگمی نقش را حل کنند.

2. رشد عاطفی: نوجوانان در این دوره با تغییرات هورمونی مواجه هستند که می‌تواند به تغییرات عاطفی شدید منجر شود. توانایی مدیریت احساسات و توسعه هوش هیجانی در این سن اهمیت زیادی دارد.

3. رشد اجتماعی: نوجوانان در این دوره تمایل به استقلال و ساختن روابط جدید با همسالان دارند. نقش دوستان و گروه‌های همسالان بسیار مهم است و می‌تواند بر رفتار و تصمیم‌گیری‌های آنها تاثیر بگذارد.

4. رشد شناختی: توانایی‌های شناختی نوجوانان بهبود می‌یابد و آنها قادر به تفکر انتزاعی، حل مسئله پیچیده و برنامه‌ریزی بلندمدت می‌شوند. نظریه رشد شناختی پیاژه معتقد است که نوجوانان وارد مرحله تفکر انتزاعی می‌شوند.

5. تغییرات فیزیکی: تغییرات جسمانی ناشی از بلوغ جنسی می‌تواند تاثیر زیادی بر تصویر بدن و اعتماد به نفس نوجوانان داشته باشد.

6. مسائل روانی و رفتاری: نوجوانان ممکن است با مسائل روانی مانند افسردگی، اضطراب، رفتارهای مخاطره‌آمیز و مشکلات تغذیه‌ای مواجه شوند. روانشناسان نوجوان می‌توانند در تشخیص و درمان این مسائل کمک کنند. روانشناسان نوجوان با استفاده از دانش خود، به نوجوانان کمک می‌کنند تا با چالش‌های این دوره روبرو شوند، مهارت‌های لازم برای مدیریت احساسات و روابط را فراگیرند و به استقلال و خودشناسی برسند. آنها همچنین با والدین و معلمان کار می‌کنند تا به آنها در درک و حمایت بهتر از نوجوانان کمک کنند.