گفتار درمانی شاخه‌ای از علوم توانبخشی است که به ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات گفتاری، زبانی و ارتباطی می‌پردازد. گفتار درمانگران با افراد در هر سنی که مشکلاتی در گفتار، زبان، صدا، بلع یا ارتباط دارند، کار می‌کنند.

وظایف و مسئولیت‌های گفتار درمانگران شامل موارد زیر است:

1. ارزیابی و تشخیص: - انجام ارزیابی‌های جامع برای شناسایی نوع و شدت اختلالات گفتاری و زبانی. - استفاده از ابزارها و تست‌های تخصصی برای ارزیابی عملکرد گفتاری و زبانی. - بررسی تاریخچه پزشکی و توسعه‌ای فرد برای درک بهتر مشکلات ارتباطی.

2. طراحی و اجرای برنامه‌های درمانی: - تدوین برنامه‌های درمانی شخصی‌سازی‌شده براساس نیازها و اهداف فرد. - اجرای تمرینات و تکنیک‌های گفتاری و زبانی برای بهبود مهارت‌های ارتباطی. - استفاده از روش‌های مختلف مانند بازی، داستان‌گویی و تمرینات تلفظ برای کمک به بهبود گفتار و زبان.

3. آموزش و مشاوره: - آموزش به افراد و خانواده‌ها در مورد نحوه مدیریت و بهبود اختلالات گفتاری و زبانی. - ارائه راهنمایی‌ها و استراتژی‌های برای کمک به تقویت مهارت‌های ارتباطی در خانه و محیط‌های دیگر. - همکاری با معلمان و مربیان برای حمایت از نیازهای گفتاری و زبانی کودکان در محیط مدرسه.

4. پیشگیری و آگاهی‌بخشی: - توسعه و اجرای برنامه‌های پیشگیری از اختلالات گفتاری و زبانی. - آگاهی‌بخشی به جامعه در مورد اهمیت گفتار درمانی و نقش آن در بهبود کیفیت زندگی افراد.

5. کار در محیط‌های مختلف: - کار در بیمارستان‌ها، کلینیک‌ها، مدارس، مراکز توانبخشی و مراکز خدمات اجتماعی. - ارائه خدمات به افراد با نیازهای ویژه، مانند افراد مبتلا به اوتیسم، فلج مغزی، سندروم داون و سایر اختلالات رشدی.

6. نقش در تیم‌های چند رشته‌ای: - همکاری با سایر متخصصان بهداشتی مانند روانشناسان، متخصصان اطفال، کاردرمانگران و معلمان ویژه برای ارائه مراقبت‌های جامع و هماهنگ.

گفتار درمانگران باید دارای تحصیلات تخصصی در زمینه گفتار درمانی باشند و معمولاً مجوزهای لازم را از مراجع ذی‌صلاح دریافت کنند. آنها با استفاده از دانش و مهارت‌های خود، به افراد کمک می‌کنند تا مهارت‌های ارتباطی خود را بهبود بخشند و کیفیت زندگی بهتری داشته باشند.